Behandeling van prostatitis: de meest effectieve medicijnen en behandelingsregimes

Prostatitisis een ontstekingsziekte van de prostaatklier. Gemanifesteerd door frequent urineren, pijn in de penis, scrotum, rectum, seksuele stoornissen (erectiestoornis, vroege ejaculatie, enz. ), Soms urineretentie, bloed in de urine. De diagnose prostatitis wordt vastgesteld door een uroloog of androloog volgens een typisch klinisch beeld, de resultaten van een rectaal onderzoek. Daarnaast wordt een echografie van de prostaat, bakposev van prostaatsecretie en urine uitgevoerd. De behandeling is conservatief - antibioticatherapie, immunotherapie, prostaatmassage, correctie van levensstijl.

Algemene informatie

Prostatitis is een ontsteking van de zaadklier (prostaat) - de prostaat. Het is de meest voorkomende aandoening van het urogenitale systeem bij mannen. Meestal treft het patiënten van 25-50 jaar. Volgens verschillende gegevens lijdt 30-85% van de mannen ouder dan 30 jaar aan prostatitis. Mogelijke abcesvorming van de prostaatklier, ontsteking van de testikels en aanhangsels, die onvruchtbaarheid bedreigt. De opkomst van de infectie leidt tot ontsteking van het bovenste urogenitale systeem (cystitis, pyelonefritis).

Pathologie ontwikkelt zich met de penetratie van een infectieus agens dat het prostaatweefsel binnendringt vanuit de organen van het urogenitale systeem (urethra, blaas) of vanuit een verre ontstekingsfocus (met longontsteking, griep, amandelontsteking, furunculose)

Oorzaken van prostatitis

Als infectieus agens in een acuut proces kunnen Staphylococcus aureus (Staphylococcus aureus), Enterococcus (Enterococcus), Enterobacter (Enterobacter), Pseudomonas (Pseudomonas), Proteus (Proteus), Klebsiella (Klebsiella) en Escherichia coli (E. Coli) werken . De meeste micro-organismen behoren tot voorwaardelijk pathogene flora en veroorzaken prostatitis alleen in aanwezigheid van andere predisponerende factoren. Chronische ontsteking is meestal te wijten aan polymicrobiële associaties.

Het risico op het ontwikkelen van de ziekte neemt toe met onderkoeling, een voorgeschiedenis van specifieke infecties en aandoeningen die gepaard gaan met congestie in de weefsels van de prostaat. Er zijn de volgende predisponerende factoren:

• Algemene onderkoeling (eenmalig of permanent, verband houdend met arbeidsomstandigheden).
• Een sedentaire levensstijl, een specialiteit die een persoon dwingt om lange tijd in een zittende positie te zitten (computeroperator, bestuurder, enz. ).
• Constante obstipatie.
• Overtredingen van het normale ritme van seksuele activiteit (overmatige seksuele activiteit, langdurige onthouding, onvolledige ejaculatie tijdens een "gewone" geslachtsgemeenschap zonder emotionele kleuring).
• De aanwezigheid van chronische ziekten (cholecystitis, bronchitis) of chronische infectieuze foci in het lichaam (chronische osteomyelitis, onbehandelde cariës, tonsillitis, enz. ).
• Eerdere urologische aandoeningen (urethritis, cystitis, etc. ) en seksueel overdraagbare aandoeningen (chlamydia, trichomoniasis, gonorroe).
• Aandoeningen die het immuunsysteem onderdrukken (chronische stress, onregelmatige en ondervoeding, regelmatig slaapgebrek, overtraining bij sporters).

Aangenomen wordt dat het risico op het ontwikkelen van pathologie toeneemt bij chronische intoxicatie (alcohol, nicotine, morfine). Sommige studies op het gebied van moderne andrologie bewijzen dat chronisch perineumtrauma (trillingen, hersenschudding) bij automobilisten, motorrijders en fietsers een provocerende factor is. De overgrote meerderheid van de experts is echter van mening dat al deze omstandigheden niet de echte oorzaken van de ziekte zijn, maar alleen bijdragen aan de verergering van het latente ontstekingsproces in de weefsels van de prostaat.

Een beslissende rol bij het optreden van prostatitis wordt gespeeld door congestie in de weefsels van de prostaat. Overtreding van de capillaire bloedstroom veroorzaakt een toename van lipideperoxidatie, oedeem, exsudatie van prostaatweefsels en schept voorwaarden voor de ontwikkeling van een infectieus proces.

Symptomen van prostatitis

Acute prostaatontsteking

Er zijn drie stadia van acute prostatitis, die worden gekenmerkt door de aanwezigheid van een bepaald klinisch beeld en morfologische veranderingen:

• Acute catarrale. Patiënten klagen over frequent, vaak pijnlijk urineren, pijn in het heiligbeen en perineum.
• Acute folliculair. De pijn wordt intenser, soms uitstralend naar de anus, verergerd door ontlasting. Plassen gaat moeizaam, de urine stroomt er in een dun straaltje uit. In sommige gevallen is er sprake van urineretentie. Subfebriele aandoening of matige hyperthermie is typerend.
• Acuut parenchymaal. Ernstige algemene intoxicatie, hyperthermie tot 38-40°C, koude rillingen. Dysurische stoornissen, vaak - acute urineretentie. Scherpe, kloppende pijn in het perineum. Moeite met ontlasting.

Chronische prostaatontsteking

In zeldzame gevallen wordt chronische prostatitis het resultaat van een acuut proces, maar in de regel wordt een primair chronisch beloop waargenomen. De temperatuur stijgt af en toe tot subfebriele waarden. De patiënt merkt een lichte pijn in het perineum op, ongemak tijdens het plassen en ontlasting. Het meest kenmerkende symptoom is schaarse afscheiding uit de urethra tijdens de ontlasting. De primaire chronische vorm van de ziekte ontwikkelt zich over een aanzienlijke periode. Het wordt voorafgegaan door prostatose (stagnatie van bloed in de haarvaten), die geleidelijk overgaat in abacteriële prostatitis.

Chronische prostatitis is vaak een complicatie van het ontstekingsproces veroorzaakt door de veroorzaker van een specifieke infectie (chlamydia, trichomonas, ureaplasma, gonococcus). Symptomen van een specifiek ontstekingsproces maskeren in veel gevallen de manifestaties van prostaatschade. Misschien een lichte toename van pijn tijdens het plassen, milde pijn in het perineum, weinig afscheiding uit de urethra tijdens ontlasting. Een kleine verandering in het ziektebeeld blijft vaak onopgemerkt door de patiënt.

Chronische ontsteking van de prostaatklier kan zich manifesteren door een branderig gevoel in de urethra en het perineum, dysurie, seksuele stoornissen, verhoogde algemene vermoeidheid. Het gevolg van schendingen van de potentie (of angst voor deze schendingen) wordt vaak mentale depressie, angst en prikkelbaarheid. Het ziektebeeld omvat niet altijd alle opgesomde groepen symptomen, verschilt per patiënt en verandert in de loop van de tijd. Er zijn drie hoofdsyndromen die kenmerkend zijn voor chronische prostatitis: pijn, dysurie, seksuele stoornissen.

Er zijn geen pijnreceptoren in het prostaatweefsel. De oorzaak van pijn bij chronische prostatitis wordt bijna onvermijdelijk vanwege de overvloedige innervatie van de bekkenorganen, betrokkenheid bij het ontstekingsproces van de zenuwbanen. Patiënten klagen over pijn van verschillende intensiteit - van zwakke, pijnlijke tot intense, verontrustende slaap. Er is een verandering in de aard van pijn (verheviging of verzwakking) met ejaculatie, overmatige seksuele activiteit of seksuele onthouding. Pijn straalt uit naar het scrotum, heiligbeen, perineum, soms naar de lumbale regio.

Als gevolg van een ontsteking bij chronische prostatitis neemt het volume van de prostaat toe, waardoor de urethra wordt samengedrukt. Het lumen van de urineleider is verminderd. De patiënt heeft vaak aandrang om te plassen, een gevoel van onvolledige lediging van de blaas. In de regel komen dysurische verschijnselen tot uiting in de vroege stadia. Vervolgens ontwikkelt zich compenserende hypertrofie van de spierlaag van de blaas en urineleiders. Symptomen van dysurie tijdens deze periode verzwakken en nemen vervolgens weer toe met decompensatie van adaptieve mechanismen.

In de beginfase kan dyspotentie ontstaan, die zich bij verschillende patiënten op verschillende manieren manifesteert. Patiënten kunnen klagen over frequente nachtelijke erecties, wazig orgasme of verslechterende erecties. Versnelde ejaculatie wordt geassocieerd met een verlaging van het drempelniveau van excitatie van het orgastische centrum. Pijnlijke gewaarwordingen tijdens de ejaculatie kunnen de weigering van seksuele activiteit veroorzaken. In de toekomst worden seksuele disfuncties meer uitgesproken. In het gevorderde stadium ontwikkelt zich impotentie.

De mate van seksuele stoornis wordt bepaald door vele factoren, waaronder de seksuele constitutie en de psychologische stemming van de patiënt. Schendingen van de potentie en dysurie kunnen te wijten zijn aan zowel veranderingen in de prostaatklier als de beïnvloedbaarheid van de patiënt, die, als hij chronische prostatitis heeft, de onvermijdelijke ontwikkeling van seksuele stoornissen en plasstoornissen verwacht. Vooral vaak ontwikkelt zich psychogene dyspotentie en dysurie bij beïnvloedbare, angstige patiënten.

Impotentie, en soms zelfs de dreiging van mogelijke seksuele stoornissen, is moeilijk te tolereren door patiënten. Vaak is er een verandering in karakter, prikkelbaarheid, onaangenaamheid, overmatige bezorgdheid over de eigen gezondheid en zelfs 'zorg voor de ziekte'.

complicaties

Als acute prostatitis niet tijdig wordt behandeld, bestaat er een aanzienlijk risico op het ontwikkelen van een prostaatabces. Met de vorming van een etterende focus stijgt de lichaamstemperatuur van de patiënt tot 39-40 ° C en kan deze hectisch van aard worden. Periodes van hitte worden afgewisseld met hevige koude rillingen. Scherpe pijnen in het perineum maken het moeilijk om te plassen en ontlasting onmogelijk te maken.

De toename van prostaatoedeem leidt tot acute urineretentie. Zelden scheurt een abces spontaan in de urethra of het rectum. Wanneer geopend, verschijnt etterende, troebele urine met een onaangename scherpe geur in de urethra; wanneer geopend, bevat de ontlasting pus en slijm in het rectum.

Chronische prostatitis wordt gekenmerkt door een golvend beloop met perioden van langdurige remissies, waarin ontstekingen in de prostaat latent aanwezig zijn of zich manifesteren met extreem slechte symptomen. Patiënten die nergens last van hebben, stoppen vaak met de behandeling en keren pas terug als zich complicaties voordoen.

De verspreiding van infectie via de urinewegen veroorzaakt het optreden van pyelonefritis en cystitis. De meest voorkomende complicatie van het chronische proces is ontsteking van de testikels en epididymis (epdidymo-orchitis) en ontsteking van de zaadblaasjes (vesiculitis). Het resultaat van deze ziekten is vaak onvruchtbaarheid.

Diagnostiek

Het kenmerkende klinische beeld vereenvoudigt het diagnoseproces bij acute en chronische prostatitis. Het is verplicht om:

Behandeling van prostatitis

Behandeling van acute prostatitis

Patiënten met een ongecompliceerd acuut proces worden poliklinisch behandeld door een uroloog. Bij ernstige intoxicatie, verdenking van een etterend proces, is ziekenhuisopname aangewezen. Antibacteriële therapie wordt uitgevoerd. De voorbereidingen worden geselecteerd rekening houdend met de gevoeligheid van het infectieuze agens. Er worden veel antibiotica gebruikt die goed in prostaatweefsel kunnen doordringen.

Met de ontwikkeling van acute urineretentie tegen de achtergrond van prostatitis, nemen ze hun toevlucht tot het installeren van een cystostomie en niet een urethrale katheter, omdat er een gevaar bestaat voor de vorming van een abces van de prostaat. Met de ontwikkeling van een abces wordt een endoscopische transrectale of transurethrale opening van het abces uitgevoerd.

Behandeling van chronische prostatitis

Behandeling van chronische prostatitis moet complex zijn, inclusief etiotrope therapie, fysiotherapie, immuniteitscorrectie:

• Antibiotische therapie. De patiënt krijgt lange kuren met antibacteriële geneesmiddelen voorgeschreven (binnen 4-8 weken). Selectie van het type en de dosering van antibacteriële geneesmiddelen, evenals het bepalen van de duur van de behandelingskuur, wordt individueel uitgevoerd. Het medicijn wordt gekozen op basis van de gevoeligheid van de microflora volgens de resultaten van urinekweek en prostaatsecretie.
• Prostaat massage.Massage van de klier heeft een complex effect op het aangetaste orgaan. Tijdens de massage wordt het ontstekingsgeheim dat zich in de prostaatklier heeft opgehoopt, in de kanalen geperst, komt vervolgens in de urethra en wordt uit het lichaam verwijderd. De procedure verbetert de bloedcirculatie in de prostaat, waardoor congestie tot een minimum wordt beperkt en zorgt voor een betere penetratie van antibacteriële geneesmiddelen in het weefsel van het aangetaste orgaan.
• Fysiotherapie.Om de bloedcirculatie te verbeteren, worden laserblootstelling, ultrasone golven en elektromagnetische trillingen gebruikt. Als het onmogelijk is om fysiotherapeutische procedures uit te voeren, krijgt de patiënt warme medicinale microclysters voorgeschreven.

Bij chronische, langdurige ontsteking is een raadpleging van een immunoloog geïndiceerd om de tactiek van immunocorrectietherapie te selecteren. De patiënt krijgt advies over veranderingen in levensstijl. Het aanbrengen van bepaalde veranderingen in de levensstijl van een patiënt met chronische prostatitis is zowel een curatieve als een preventieve maatregel. De patiënt wordt aanbevolen om slaap en waakzaamheid te normaliseren, een dieet vast te stellen, matige lichamelijke activiteit uit te voeren.

Voor de behandeling van prostatitis is antibiotische therapie het meest effectief. Fytotherapie, immunocorrectoren en hormonale preparaten kunnen ook worden gebruikt zoals voorgeschreven door een arts.

Bij afwezigheid van acute symptomen kan prostatitis worden behandeld met fysiotherapeutische methoden. In het geval van abcessen en etteringen wordt chirurgische ingreep aanbevolen.

Behandeling met medicijnen

Behandeling van prostatitis door middel van antibiotische therapie moet beginnen met bakposev, met als doel de gevoeligheid van het lichaam voor dit type antibioticum te beoordelen. Bij overtreding van urineren is een goed resultaat het gebruik van ontstekingsremmende medicijnen.

Geneesmiddelen worden in tabletten ingenomen, in acute gevallen - in de vorm van een druppelaar of intramusculair. Voor de behandeling van chronische vormen van prostatitis zijn rectale zetpillen effectief: met hun hulp bereiken medicijnen hun doel sneller en hebben ze een minimaal effect op andere organen.

Bloedverdunnende en ontstekingsremmende medicijnen hebben zich ook goed bewezen.

Antibacteriële therapie

Antibiotica zijn een effectief middel in de strijd tegen bacteriële prostatitis. Om het gewenste effect te bereiken en het lichaam niet te schaden, moet de keuze van het medicijn, de dosering en het behandelingsregime door een arts worden gedaan. Voor de juiste selectie van de meest effectieve medicijnen, zal hij moeten uitzoeken welk type ziekteverwekker prostatitis veroorzaakte, en ook de patiënt controleren op tolerantie voor antibiotica van een bepaalde groep.

Voor de effectieve behandeling van chronische prostatitis hebben antibiotica van de fluorochinolongroep zich goed bewezen. Hun actie is gericht op het onderdrukken van een bacteriële infectie en het versterken van de lichaamseigen immuniteit. Bovendien wordt een bacteriostatisch antibioticum aanbevolen voor de preventie en behandeling van bijkomende ziekten van het urogenitale systeem.

Behandeling van prostatitis veroorzaakt door mycoplasma en chlamydia kan bovendien worden uitgevoerd met macrolide- en tetracyclinegeneesmiddelen, die de verspreiding van infectie vertragen.

De duur van het gebruik van antibacteriële geneesmiddelen is van 2 tot 4 weken. Bij positieve dynamiek kan de cursus verlengd worden.

Fysiotherapie

Fysiotherapeutische methoden bij de behandeling van prostatitis zijn gericht op het activeren van de bloedcirculatie in het bekkengebied, het verbeteren van metabole processen in de prostaatklier en het reinigen van de kanalen. Als fysiotherapie wordt gecombineerd met het nemen van antibiotica, wordt het effect van de laatste versterkt.

De belangrijkste methoden zijn:

• magnetotherapie;
• lasertherapie;
• elektroforese;
• opwarmen;
• echografie;
• modder behandeling;
• hoogfrequente bestraling;
• fysiotherapie.

Een van de oudste methoden - transrectale prostaatmassage, heeft volgens modern onderzoek geen bewezen effectiviteit.

Niet-specifieke behandelingen

Niet-specifieke behandelingen voor prostatitis omvatten:

• hirudotherapie;
• genezend vasten;
• acupunctuur;
• dieet volgens de methode van Ostrovsky;
• alkalisatie van het lichaam volgens de methode van Neumyvakin.

Alle niet-traditionele methoden voor de behandeling van prostatitis worden sterk aanbevolen om met uw arts te worden gecoördineerd.

Chirurgie

Chirurgische methoden worden gebruikt in complexe en noodgevallen:

• voor drainage van etterende abcessen, die laparoscopisch worden verwijderd door middel van een punctie;
• in strijd met urineren als gevolg van schade aan de urinewegen;
• met een groot volume van het getroffen gebied;
• met een aanzienlijk aantal stenen in het lichaam van de klier.

Stenen en gescleroseerde weefsels worden verwijderd door middel van endoscopische methoden. Bij een groot beschadigingsgebied of meerdere stenen wordt resectie van de prostaat toegepast.

Transurethrale resectie is ook effectief voor bacteriële prostatitis. Zo is het mogelijk om het risico op terugval te verkleinen.

Folkmedicijnen

Behandeling van prostatitis met folkremedies is op zichzelf waarschijnlijk niet effectief, maar in combinatie met medische en fysiotherapeutische methoden kan het van toepassing zijn. Deze omvatten: bijenteeltproducten, afkooksels van kruiden en zaden, tincturen van knoflook, gember, beverstroom, verse groenten, pompoenpitten.

In acute gevallen van het verloop van de ziekte moet u een arts raadplegen en mag u in geen geval zelfmedicatie gebruiken! In het geval van een ruptuur van een etterend abces is een dodelijke afloop mogelijk.

Kaarsen voor prostatitis

Behandeling van prostatitis met rectale zetpillen is veel effectiever dan tabletten, alleen al omdat het rectum veel dichter bij de prostaat ligt, waardoor het medicijn sneller zal werken.

De samenstelling van medicijnen voor de behandeling van prostatitis kan heel anders zijn, ze worden voorgeschreven om een bepaald probleem op te lossen.

1. Antibacteriële middelen zijn vooral effectief voor prostatitis veroorzaakt door chlamydia.
2. Pijnstillers worden gebruikt voor symptomatische behandeling, ze verlichten de pijn goed.
3. Immunostimulantia verbeteren de bloedcirculatie, verlichten zwelling en worden gebruikt in complexe therapie.
4. Fytopreparaten hebben een milde werking. Ze worden, net als kaarsen op bijenproducten, gebruikt als aanvulling op de hoofdbehandeling.
5. Samenstellingen op basis van ichthyol bevorderen de bloedstroom in het gebied van het darmslijmvlies, wat de verzwakking van ontstekingsprocessen versnelt en de immuniteit enigszins verbetert.
6. Op enzymen gebaseerde producten voorkomen de vorming van littekenweefsel. Het wordt aanbevolen om te nemen als onderdeel van een complexe therapie met antibiotica, ontstekingsremmende en pijnstillende medicijnen.

Hulpmiddelen

Voor de symptomatische behandeling van prostatitis bij mannen, zoals verlichting van pijn bij het plassen, kunt u bovendien spasmolytica gebruiken die de gladde spieren ontspannen en daardoor de pijn snel verlichten.

Bloedverdunnende en ontstekingsremmende voedingssupplementen op basis van bijenproducten, pompoenpittenolie, extracten van palmvruchten dragen bij tot algemeen herstel.

Dieet en levensstijl

Voor de behandeling van prostatitis zijn een juist, uitgebalanceerd dieet en een gezonde levensstijl erg belangrijk. Voedsel mag geen gekruid, gefrituurd, zout of gebeitst voedsel bevatten. In de acute vorm is alcohol ten strengste verboden.

Voedsel moet voldoende vezels bevatten om constipatie te voorkomen. Het eiwitgehalte moet worden verlaagd. Het is wenselijk om het dieet aan te vullen met kruiden, gember, pompoenpitten.

Niet-medicamenteuze behandeling

Niet-medicamenteuze therapiemethoden stellen u in staat om direct op de prostaat in te werken, de concentratie van medicijnen in de weefsels te verhogen en congestie te helpen elimineren.

Microgolfhyperthermie wordt uitgevoerd met behulp van een rectale sonde die in de anus van de patiënt wordt ingebracht. Op het apparaat kunt u de temperatuur instellen die nodig is voor een bepaald type blootstelling. Om de concentratie van het medicijn in de prostaat te verhogen, is verwarming van 38-40°C vereist. Om een antibacterieel effect te verkrijgen - 40-45 ° C.

Tegenwoordig richt niet-medicamenteuze behandeling zich op lasertherapie. De mogelijkheden van deze techniek zijn groot. Onder invloed van een laser vinden in de prostaat de volgende processen plaats:

• activering van redoxreacties;
• verbetert de microcirculatie van het bloed;
• nieuwe haarvaten worden gevormd;
• pathogene microflora wordt onderdrukt;
• het proces van celdeling wordt geactiveerd, wat bijdraagt aan weefselregeneratie.

Tijdens de periode van onderzoek naar de effecten van lasertherapie bij patiënten met prostatitis werd een neveneffect opgemerkt, maar positief voor de behandeling. Bij degenen die de cursus voltooiden, nam de potentie toe, werd erectiestoornis geëlimineerd en werd de vitaliteit hersteld. Om dit resultaat te bereiken, is het noodzakelijk om een bundel met een bepaalde golflengte te gebruiken. Over het algemeen wordt laserstraling met een lage intensiteit gebruikt om chronische prostatitis te behandelen.

Patiënten kunnen op eigen initiatief een kuur lasertherapie ondergaan, indien niet voorgeschreven door de behandelend arts.

Chirurgische behandeling van chronische prostatitis

Chronische prostatitis vormt geen bedreiging voor het leven van de patiënt, maar kan de kwaliteit ervan aanzienlijk verminderen. De ernstigste complicatie van deze ziekte is de vorming van stenen in de weefsels van de klier. Om het te bevrijden van prostoliths, wordt transurethrale resectie gebruikt.

Chirurgie wordt uitgevoerd onder controle van TRUS.

Als complicaties zoals prostaatsclerose optreden, wordt transurethrale elektrochirurgie uitgevoerd. Als in combinatie met deze pathologie sclerose van de blaashals wordt waargenomen, wordt een gedeeltelijke resectie van de prostaat uitgevoerd.

Met verstopping van de zaad- en uitscheidingskanalen zijn endoscopische operaties geïndiceerd om schendingen van de doorgankelijkheid van het geheim te elimineren. Hiervoor wordt een incisie gemaakt in de zaadblaasjes en uitscheidingskanalen. Bij een abces is volledige verwijdering van de klier mogelijk.

Gevolgen van onbehandelde prostatitis

Zelfs als de symptomen van prostatitis lange tijd niet verschijnen, is het noodzakelijk om regelmatig door een uroloog te worden onderzocht. Niet volledig genezen prostatitis kan gepaard gaan met de vorming van verkalkingen, die dan samen met de klier moeten worden verwijderd. Deskundigen zijn er zeker van dat er geen andere manieren zijn om stenen te verwijderen of op te lossen.

Bovendien kunnen pathogene micro-organismen naar naburige organen migreren en ontstekingen veroorzaken. Lopende prostatitis kan de ontwikkeling van adenoom en prostaatkanker veroorzaken.

Voorspelling en preventie

Acute prostatitis is een ziekte die een uitgesproken neiging heeft om chronisch te worden. Zelfs met tijdige adequate behandeling krijgt meer dan de helft van de patiënten chronische prostatitis. Herstel wordt echter lang niet altijd bereikt, maar met de juiste consistente therapie en het opvolgen van de aanbevelingen van de arts, is het mogelijk om onaangename symptomen te elimineren en een langdurige stabiele remissie te bereiken in een chronisch proces.

Preventie is het elimineren van risicofactoren. Het is noodzakelijk om onderkoeling te voorkomen, zittend werk en periodes van lichamelijke activiteit af te wisselen, regelmatig en volledig te eten. Voor constipatie moeten laxeermiddelen worden gebruikt. Een van de preventieve maatregelen is de normalisering van het seksuele leven, aangezien zowel overmatige seksuele activiteit als seksuele onthouding risicofactoren zijn voor de ontwikkeling van prostatitis. Als er symptomen van een urologische of seksueel overdraagbare aandoening optreden, dient u tijdig een arts te raadplegen.